Περιπλάνηση του νου.

Ο Κένεθ Γουάπνικ ,Ph.D. συζητάει τη μεγάλη ανεκτικότητα που δείχνουμε
προς τις προβολές μας ( περιπλανήσεις του νου), πιστεύοντας ότι αυτό που
προβάλλουμε είναι πραγματικό δηλ. η ενοχή μας. Επίσης πιστεύουμε ότι και ο «αμαρτωλός» κόσμος που μας πληγώνει και στον οποίο προβάλλουμε την ενοχή μας είναι και αυτός πραγματικός.

"Όταν συναντάς κάποιον, να θυμάσαι ότι είναι μια άγια συνάντηση"

Υπάρχει κάποια «φόρμουλα» για το πώς να δεις έναν αδελφό που αντιπαθούσες στο παρελθόν με πνευματική όραση αντί με κρίση; Ποιες σκέψεις/προσευχές είναι καλύτερες να χρησιμοποιούμε με τους αδελφούς/αδελφές μας για να αφήσουμε την κρίση να φύγει;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Υπάρχει κάποια «φόρμουλα» για το πώς να δεις έναν αδελφό που αντιπαθούσες στο παρελθόν με πνευματική όραση αντί με κρίση; Ποιες σκέψεις/προσευχές είναι καλύτερες να χρησιμοποιούμε με τους αδελφούς/αδελφές μας για να αφήσουμε την κρίση να φύγει;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη φόρμουλα στα Μαθήματα, αλλά συνήθως το να βλέπεις τον αδελφό σου αναμάρτητο είναι το κυρίως θέμα των Μαθημάτων, γιατί όταν βλέπεις το πρόσωπο του Χριστού στον αδελφό σου, τότε θυμάσαι τον Θεό. Υπάρχουν δύο σημαντικά μέρη στην διαδικασία που οδηγεί σε αυτή την όραση της αθωότητας: να αναγνωρίσουμε τον σκοπό που εξυπηρετεί η κρίση και το τίμημα της. Η κρίση είναι το αίμα που τρέχει στις φλέβες του εγώ ∙ κρατά ζωντανή την πίστη στις διαφορές, και η πίστη στις διαφορές κρατά τον διαχωρισμό πραγματικό. Άρα, κρίνουμε επειδή θέλουμε να παραμείνουμε διαχωρισμένοι αλλά να μην είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι γι αυτή την επιλογή. Το να εντοπίζουμε τα προβλήματα μας και την έλλειψη γαλήνης σε αυτά που κάνουν οι άλλοι σε εμάς, άρα κρίνοντας τους ως αμαρτωλούς και ένοχους, κρύβει αποτελεσματικά την επιλογή που υποστηρίζουμε μέσα στο νου μας.

Άρα, αυτό που χρειάζεται να κάνουμε, όπως μας διδάσκει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους ο Ιησούς, είναι να κοιτάξουμε μαζί του την ανάγκη μας να κρίνουμε, και να μάθουμε ότι το τίμημα που είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε για να συνεχίσουμε να κρίνουμε είναι η απώλεια της γαλήνης μας. Άρα ο Ιησούς μας κάνει έκκληση: «Δεν διανοείσαι την τεράστια απελευθέρωση και την βαθιά ειρήνη που έρχεται από το να βλέπεις τον εαυτό σου και τους αδελφούς σου ολοκληρωτικά χωρίς κρίση. Όταν αναγνωρίσεις αυτό που είσαι και αυτό που είναι οι αδελφοί σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι το να τους κρίνεις με οποιοδήποτε τρόπο δεν έχει νόημα. Μάλιστα, το νόημα του χάνεται για σένα ακριβώς επειδή τους κρίνεις» (Κεφάλαιο 3.VI.3:1,2,3).

Η κρίση μας κοστίζει ακριβά! Χάνουμε την γαλήνη μας και κάθε έννοια της ταυτότητας που μοιραζόμαστε με όλους. Σε αντάλλαγμα κατοχυρώνουμε το ότι έχουμε δίκιο (τουλάχιστον κάποιες φορές), και κρατάμε την ιδιαίτερη ατομικότητά μας. Αξίζει τον κόπο; Αυτό μόνο χρειάζεται να κοιτάξουμε, και όχι να πιέζουμε τον εαυτό μας να σταματήσει να κρίνει εφόσον αυτό εξακολουθεί να έχει νόημα για μας. Στο τέλος θα αφήσουμε τον εαυτό μας να νιώσει τον πόνο της συνεχούς κρίσης, και τότε θα είμαστε λιγότερο πρόθυμοι να πληρώσουμε το τίμημα, ειδικά όταν επίσης συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι καθόλου θυσία να παρατήσουμε την κρίση, εφόσον ούτως ή άλλως είμαστε ανίκανοι να κρίνουμε (Εγχειρίδιο για Δασκάλους 10.2).

Το Μάθημα 335, «Επιλέγω να δω την αθωότητα του αδελφού μου» μπορεί να βοηθήσει στο να κρατηθούν στο νου σου αυτές οι διδασκαλίες. Ωστόσο, να θυμάσαι, ότι ποτέ δεν πρέπει να μάχεσαι ενάντια στην ανάγκη σου να κρίνεις τους άλλους (ή τον εαυτό σου). Αυτό μόνο θα σε εξαναγκάσει σε άρνηση και τότε η πρόοδος σου θα ακινητοποιηθεί. Βοηθά πολύ περισσότερο να είσαι ειλικρινής για το ότι δεν θέλεις να δεις τον αδελφό σου αναμάρτητο, και μετά να μην καταδικάσεις τον εαυτό σου γι αυτό, ωστόσο να θυμίσεις στον εαυτό σου ότι υπάρχει ένα τίμημα που πληρώνεις γι αυτή την αντίσταση. Η γλυκύτητα και η υπομονή είναι πολύ βασικές.

Εν ολίγοις, « Η λειτουργία σου εδώ στην γη είναι μόνο να τον συγχωρέσεις ( τον αδελφό σου), ώστε να μπορέσεις να τον δεχτείς και πάλι ως Ταυτότητά σου. Αυτός είναι έτσι όπως τον δημιούργησε ο Θεός. Κι εσύ είσαι αυτό που είναι αυτός. Συγχώρεσε του τώρα τις αμαρτίες του, και θα δεις ότι είσαι ένα μαζί του» (Βιβλίο Εργασιών, Μάθημα 192.10:6,7,8,9).

ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΝΟΥ.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να κοιτάζω την αντίσταση και να μην την πολεμώ και στο να είμαι «απρόθυμος»;

Ερώτηση: Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να κοιτάζω την αντίσταση και να μην την πολεμώ και στο να είμαι «απρόθυμος»; Είμαι λίγο μπερδεμένος. Θα πρέπει να κοιτάζω την αντίσταση στο να κάνω ένα μάθημα και να μην κάνω τίποτα, ή να βλέπω ότι είμαι απρόθυμος και να ξεπερνώ την απροθυμία; Κάποιες φορές αντιστέκομαι στο να κάνω το μάθημα επειδή εκείνη την ώρα κάνω κάτι άλλο. Αναγνωρίζω ότι αντιστέκομαι, αλλά τελικά μήπως είμαι απρόθυμος;

Απάντηση: Στην πράξη, η αντίσταση και η απροθυμία είναι το ίδιο ∙ κρατούν στην θέση του το σύστημα σκέψης του εγώ κι εμποδίζουν το νου να επιλέξει το Άγιο Πνεύμα. Αυτό που έχει σημασία είναι να έχεις την επίγνωση της αντίστασης/απροθυμίας και να αναγνωρίζεις τον φόβο προς την αγάπη που υποβόσκει, χωρίς να κρίνεις τον εαυτό σου γι αυτό. Γνωρίζοντας το μέγεθος του φόβου μας, ο Ιησούς προβλέπει την αντίστασή μας στην Εισαγωγή στο Βιβλίο Εργασιών: «Σε μερικές από αυτές (τις ιδέες) μπορεί να αντισταθείς ενεργά. Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία, ούτε μειώνει την αποτελεσματικότητά τους……όποιες και να είναι οι αντιδράσεις σου προς τις ιδέες, χρησιμοποίησε τες. Τίποτα περισσότερο από αυτό δεν χρειάζεται» (Βιβλίο Εργασιών, Εισαγωγή:9:2,3,4,5).  Σε αυτό το κομμάτι εννοεί ότι δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει η αντίσταση μας, ούτε να αγωνιζόμαστε εναντίον της, ούτε να την κρίνουμε, παρά απλά να ασκούμαστε σύμφωνα με τις οδηγίες του μαθήματος. Το να παραλείπεις μια άσκηση είναι σπατάλη χρόνου, καθυστέρηση της επιστροφής της επίγνωσης της παρουσίας της αγάπης. Κείμενο, εισαγωγή:1:7) Εφόσον ο χρόνος φτιάχτηκε ως τακτική καθυστέρησης , έχουμε όσο χρόνο επιλέξουμε να πάρουμε. Όπως λέει και ο Ιησούς στο Εγχειρίδιο: «όλα είναι θέμα χρόνου. Όλοι θα απαντήσουν (στο κάλεσμα για να αποδεχτούν την Επανόρθωση) στο τέλος….»(Εγχειρίδιο για Δασκάλους:1.2:8,9)

Όταν πειστούμε από την ίδια μας την εμπειρία ότι η αντίσταση στην αγάπη είναι πάρα πολύ οδυνηρή, τότε σταδιακά να πάψουμε να αντιστεκόμαστε. Η προθυμία και το κίνητρο τότε θα αντικαταστήσουν την αντίσταση/απροθυμία. Τότε θα αρχίσουμε να αφήνουμε τον πόνο (το εγώ) να φύγει και να δεχόμαστε την γαλήνη (το Άγιο Πνεύμα). Εν τω μεταξύ, το μόνο πράγμα που χρειάζεται να κάνουμε σε σχέση με την απροθυμία/αντίσταση είναι να μην την αρνούμαστε ή να την πολεμάμε, αλλά να περιμένουμε με την υπομονή κάποιου που ξέρει ότι η έκβαση είναι βέβαιη (Δες Κεφάλαιο: 4.II.5).

Μετάφραση:Χριστίνα Τσιντέα

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ. Αυτό δεν Χρειάζεται να Συμβαίνει.