Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018

Η Προσευχή Αλλάζει τα Πάντα Μέρος ΙΙ




Η Προσευχή Αλλάζει τα Πάντα Μέρος ΙΙ

Στο πρώτο μέρος ανέφερα πως ενώ πολλοί άνθρωποι κατέχουν την πρόθεση της προσευχής τους, πολλοί άλλοι δεν έχουν τα αντίστοιχα συναισθήματα. Τα ανυψωμένα, ανώτερα συναισθήματα που νοιώθεις όταν σκέφτεσαι την καρποφορία της  προσευχής σου, είναι απολύτως απαραίτητα για την υλοποίηση της.
Κατά κάποιο τρόπο, η προσευχή με την παραδοσιακή της έννοια, είναι μια αίτηση και αυτό είναι το πρόβλημα.  Αν ζητάς κάτι σημαίνει ότι νοιώθεις έλλειψη επειδή το επιθυμείς – και το να το θέλεις σημαίνει ότι δεν το έχεις.  Αν  όμως σηκώνεσαι από την προσευχή σου σαν να έχει ήδη απαντηθεί, δεν βρίσκεσαι πια σε έλλειψη, επειδή νοιώθεις τα συναισθήματα του μέλλοντος σου στην παρούσα στιγμή.

Επομένως, όσο πιο πολύ βιώνεις αυτά τα ανώτερα συναισθήματα, όπως ευγνωμοσύνη, καλοσύνη, χαρά, έμπνευση, ολότητα κλπ τόσο λιγότερο θα νοιώθεις σαν τον καθημερινό, και γνωστό σε σένα  εαυτό.  Είναι πολύ πιθανόν όταν ζεις με τα ανώτερα συναισθήματα, σε αντίθεση με το οικείο και καθημερινό, να ζεις μέσα στο άγνωστο.

Αν μπορείς να μένεις σ’ αυτά συναισθήματα ανεξάρτητα από τις συνήθειες σου και τους συναισθηματικούς εθισμούς του σώματος σου, θα νοιώθεις ότι η προσευχή σου έχει ήδη απαντηθεί.  Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι  να τα διατηρείς άσχετα από τις συνθήκες στη ζωή σου- τις συνθήκες που απαρτίζονται από συγκεκριμένους ανθρώπους, πράγματα, και αντικείμενα σε συγκριμένες περιόδους και μέρη. Επίσης σημαίνει ότι χρειάζεται να μένεις παρών σ’ αυτήν την καινούρια κατάσταση ύπαρξης χωρίς να προσδοκάς ένα μέλλον που ασυνείδητα βασίζεται σε μνήμες από το παρελθόν σου. Όταν πλέον αυτά τα συναισθήματα αυτορυθμίζονται τότε δεν προσπαθούμε να προβλέψουμε τον χρόνο ή το που θα απαντηθούν οι προσευχές μας επειδή νοιώθουμε σαν να έχουν ήδη απαντηθεί. Χρειάζεται να νοιώθεις το συναίσθημα πριν από την εμφάνιση της εμπειρίας.

Όταν το κάνεις αυτό, παραδίδεις σε κάποιο βαθμό το πότε, το που και το πως θα απαντηθούν οι προσευχές σου, και μιας δεν προσπαθείς πια να προβλέψεις ή να εξαναγκάσεις λύσεις και εκβάσεις, αυτό σημαίνει ότι είσαι σε κατάσταση εμπιστοσύνης.
Πως λοιπόν διατηρείς μια υγιή ισορροπία ανάμεσα στην προσευχή, την πρόθεση, την παράδοση και την εμπιστοσύνη; Σκέψου την πρόθεση σου σαν ένα σήμα ή εκπομπή που εκπέμπεται προς τα έξω, και σκέψου το σχετικό ανώτερο συναίσθημα σαν την ενέργεια που ελκύει το συμβάν πίσω σε σένα. Επομένως, κάποια στιγμή χρειάζεται να ελευθερώσεις και να παραδώσεις το πως θα εκδηλωθεί η έκβαση- διαφορετικά, αν μπορείς να την προβλέψεις, είναι κάτι το γνωστό. Αντιθέτως, αν δεν μπορείς να το προβλέψεις, τότε είσαι στο άγνωστο.
Η πρόθεση σου μοιάζει με τις  πετρούλες που πετάς σε μια λίμνη. Ο κυματισμός που δημιουργείται είναι το σήμα. Το θέμα όμως είναι ότι ποτέ δεν ξέρουμε πόσο μεγάλη είναι η λίμνη- αυτό είναι το άγνωστο- και έτσι μερικές φορές χρειάζεται περισσότερο χρόνο από άλλες για να φτάσει το σήμα πίσω στην ακτή και σε μας. Όμως επειδή γνωρίζουμε ότι το κύμα είναι ο νόμος του σύμπαντος για την μεταφορά ενέργειας, ξέρουμε ότι κάποια στιγμή το σήμα θα μας βρει, εφόσον η δόνηση μας ταυτίζεται με την ενέργεια του συναισθήματος από το οποίο δημιουργήσαμε την προσευχή μας. 
Το δεύτερο μέρος της παράδοσης είναι εκείνη η υπερβατική στιγμή που αφηνόμαστε και κάνουμε στην άκρη. Πολλοί άνθρωποι παραδίδονται όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι( αυτό είναι το «γνωστό») αλλά τη στιγμή που θα το κάνουν εισέρχονται στο άγνωστο. Όταν βγάζεις τον εαυτό σου από την μέση σημαίνει ότι ξεπερνάς τον εαυτό σου και αυτό είναι μια πράξη εμπιστοσύνης. Εμπιστοσύνη σ΄αυτό το επίπεδο σημαίνει να λες «δεν ξέρω πως θα συμβεί, έχω κάνει τα πάντα και απλά τ’ αφήνω». Αυτό το άφημα κάνει χώρο για να συμβεί κάτι ανώτερο.
Πολλοί άνθρωποι αν και μπορεί να προσεύχονται ξανά και ξανά, αρκετές φορές μέσα στη μέρα, έχουν την πεποίθηση ότι χρειάζεται αυτοί να είναι οι υποκινητές, οι παράγοντες που θα συντελέσουν στην καρποφορία των προσευχών τους.  Αυτό φέρνει συχνά τους ανθρώπους στο τέλος της συναισθηματικής τους πίστης και τότε- αν επιμείνουν, υπερβούν αυτό τον περιορισμό και αφεθούν-  συμβαίνει το θαύμα ή η απάντηση στις προσευχές τους. Φυσικά κατά καιρούς απαιτείται δράση αλλά όταν τελικά παραδοθούμε και αφεθούμε, επιτρέπουμε σε κάτι ανώτερο να αναλάβει τα ηνία. Αυτό σημαίνει επιδεξιότητα και εδώ είναι που συμβαίνει η μαγεία.
Όταν τελικά μπορούμε να παραδοθούμε, αυτό δίνει την δυνατότητα σε μια ανώτερη έκβαση- μεταμφιεσμένη σαν συγχρονικότητα, ευκαιρία ή σύμπτωση- να εμφανιστεί στη ζωή μας.  Συχνά αυτό το συμβάν ή γεγονός ή απάντηση στην προσευχή μας είναι κάτι πολύ ανώτερο από αυτό που είχαμε φανταστεί ή ίσως κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να έχουμε φανταστεί με τον περιορισμένο ανθρώπινο νου μας. Όταν σταματήσεις να προσπαθείς να  καταλάβεις και να απαντήσεις ο ίδιος στις προσευχές σου, τότε δεν σε νοιάζει αν και πότε θα πραγματοποιηθεί η απάντηση στην προσευχή σου- επειδή ξέρεις ότι τελικά θα πραγματοποιηθεί. Νομίζω ότι εδώ βρίσκεται και το υγιές σημείο της δημιουργικής διαδικασίας επειδή είναι η απόλυτη κατάσταση της παράδοσης.
Να παραδίδεσαι σημαίνει ότι αφήνεσαι σε τέτοιο βαθμό που δεν περιμένεις πια να απαντηθεί η προσευχή σου. Όταν την ελευθερώνεις δεν έχεις πια τον έλεγχο.

Έτσι σκέψου το εξής: Πως θα ζούσες αν ήξερες ότι οι προσευχές σου έχουν ήδη απαντηθεί; Επειδή με αυτόν τον τρόπο οι προσευχές σου πρόκειται να απαντηθούν.  Αυτή είναι η στιγμή που η ζωή σου γίνεται η προσευχή σου- και η στιγμή που η προσευχή σου γίνεται η ζωή σου.

Dr Joe Dispenza
Μετάφραση: Κέλλυ Παλαντζίδου


Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018

Η Προσευχή Αλλάζει τα Πάντα.


Η Προσευχή Αλλάζει τα Πάντα.

Οι άνθρωποι συχνά με ρωτάνε γιατί δεν απαντώνται οι προσευχές τους. Για να απαντήσουμε χρειάζεται πρώτα να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, τι είναι η προσευχή.
Η προσευχή είναι μια σκέψη με την ιδιότητα της κατευθυνόμενης πρόθεσης. Υποστηρίζει στο νου μας μια συγκεκριμένη έκβαση, με στόχο τη σύνδεση με μια μεγαλύτερη δύναμη για βοήθεια. Και επειδή η προσευχή και η πίστη πάνε χέρι-χέρι, χρειάζεται να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, τι είναι η πίστη;
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πίστη είναι να πιστεύουμε στη σκέψη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο- περισσότερο από τις τωρινές συνθήκες στην παρούσα – προσωπική μας πραγματικότητα ή σε οποιεσδήποτε προκλήσεις στο εξωτερικό μας περιβάλλον. Σ’ αυτό το σημείο χρειάζεται να αναφέρουμε την διασταύρωση της πίστης με την προσευχή. Όταν χρησιμοποιούνται από κοινού για να παράγουν μια συγκεκριμένη έκβαση, και  σηκωνόμαστε από την προσευχή μας σαν να έχει συμβεί το επιθυμητό αποτέλεσμα, τότε βρισκόμαστε στη σωστή κατάσταση νου και σώματος- με άλλα λόγια βρισκόμαστε σε μια καινούρια κατάσταση ύπαρξης(υπόσταση). Ας σταθούμε για λίγο να δούμε τη διαδικασία της προσευχής.
Ας πούμε ότι παρατηρούμε κάποιες καταστάσεις στη ζωή μας ή στη ζωή κάποιου άλλου που είναι δεν είναι επιθυμητές. Όταν βλέπουμε να ξεδιπλώνεται ένα οικείο, γνωστό σενάριο, τότε προβλέπουμε και την  έκβαση. Αρχίζουμε με το νου μας να πλέκουμε το χειρότερο σενάριο και καθώς το κάνουμε αυτό, νοιώθουμε τα αρνητικά συναισθήματα (συναισθήματα βασισμένα στις ορμόνες του στρες) πριν να συμβεί το πραγματικό γεγονός. Τώρα προσμένουμε ένα μέλλον βασισμένο σε μια εμπειρία από το παρελθόν, αλλά δεν είναι η πιθανή έκβαση αυτή που μας ταράζει. Είναι τα συναισθήματα που ακολουθούν, που μας  επηρεάζουν περισσότερο, του φόβου, της αγωνίας, της δυστυχίας, της λύπης, ή του πόνου. Σε τέτοιες περιόδους, πολλοί από εμάς στρεφόμαστε στην προσευχή.

Για τους περισσότερους, η προσευχή αρχίζει σαν μια σκέψη στον εγκέφαλο. Αυτή η σκέψη δημιουργεί μετά μια ροή από άλλες σκέψεις και επειδή ο εγκέφαλος είναι μια μηχανή προσδοκίας, μπορούμε να δούμε μια πιθανή πραγματικότητά να ξεδιπλώνεται, με μια καλύτερη εναλλακτική έκβαση στο νου μας. Καθώς το κάνουμε αυτό, αρχίζουμε να φανταζόμαστε μια καλύτερη μελλοντική εμπειρία.
Επειδή ο εγκέφαλος μας είναι προγραμματισμένος να δημιουργεί, το κάνουμε αυτό με έναν πολύ φυσικό τρόπο. Αυτό ονομάζεται πρόθεση. Μετά, όταν βάζουμε τον εαυτό μας στο σκηνικό της προσευχής, αρχίζουμε να νοιώθουμε τα συναισθήματα που σχετίζονται με την καρποφορία της προσευχής ( η σκέψη στο νου μας γίνεται εμπειρία, και το τελικό προϊόν της εμπειρίας είναι ένα συναίσθημα). Σαν αποτέλεσμα, ο εγκέφαλος και το σώμα μας αρχίζουν να ζούνε στο μέλλον- στην παρούσα στιγμή. Ο άνθρωπος μπορεί να το κάνει αυτό πολύ πετυχημένα, να νοιώθει δηλ. τα συναισθήματα εκείνης της πραγματικότητας(της μελλοντικής) πριν από την εμπειρία. Αυτό συμβαίνει επειδή αυτόματα αρχίζουμε να δημιουργούμε σκηνές και εικόνες από τι θα μπορούσαμε να βιώσουμε όταν ευοδωθεί η προσευχή μας.

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ανοίγουμε τα μάτια μας και βλέπουμε ότι οι προσευχές μας δεν έχουν απαντηθεί αμέσως. Και ενώ στην αρχή ζούμε, ενώ προσευχόμαστε, μέσα στο συναίσθημα της προσευχής μας, όταν επιστρέφουμε και ανοίγουμε τα μάτια μας και βλέπουμε ότι η προσευχή μας δεν έχει υλοποιηθεί ακόμη ή ακόμη χειρότερα δεν έχει απαντηθεί, τότε αρχίζουμε να νοιώθουμε αμφιβολία, έλλειψη και διαχωρισμένοι από αυτό για το οποίο προσευχόμαστε. Σαν αποτέλεσμα, προσπαθούμε πιο δυνατά, προσευχόμαστε πιο πολύ, πιέζουμε, ευχόμαστε, εκλιπαρούμε, ικετεύουμε τον Θεό ή την πηγή ενέργειας ή όπως θέλεις να ονομάζεις την δημιουργική ενέργεια των όλων όσων είναι. Αυτό το κάνουμε επειδή αυτό είναι που δημιουργεί ο διαχωρισμός. Οι αισθήσεις μας μας ξεγελάνε να πιστεύουμε ότι είμαστε διαχωρισμένοι από τη δημιουργία μας. Τώρα όχι μόνο είμαστε διαχωρισμένοι από τη δημιουργία μας, αλλά είμαστε διαχωρισμένοι και από την ίδια την ευφυία με την οποία επιχειρούμε να συνδεθούμε.

Ενώ πολλοί κατέχουν την πρόθεση της προσευχής τους, τους λείπουν τα αντίστοιχα συναισθήματα που συνοδεύουν την πρόθεση. Τη στιγμή που χάνουν το συναίσθημα, βρίσκονται πίσω στην έλλειψη και κάθε φορά που το κάνουν αυτό δημιουργούν από μια κατάσταση διαχωρισμού-αντί από μια κατάσταση ορθότητας, ολότητάς, αγάπης και ενιαιότητας. Αν οι σκέψεις  είναι η γλώσσα του εγκεφάλου και τα συναισθήματα είναι η γλώσσα του σώματος, και το πως σκεφτόμαστε και το πως νοιώθουμε δημιουργεί την κατάσταση ύπαρξης μας (υπόσταση), είναι λογικό τότε ο νους και το σώμα να βρίσκονται σε αντίθεση. Ο νους κρατάει την πρόθεση αλλά το σώμα λέει: «Δεν συμβαίνει.»
Έτσι λοιπόν, πως το αλλάζουμε αυτό; Χρειάζεται να ανοίξουμε την καρδιά μας και να αισθανθούμε τέτοια ευγνωμοσύνη σαν να έχουν ήδη απαντηθεί οι προσευχές μας. Γιατί; Επειδή η ευγνωμοσύνη είναι η κατάσταση του λαμβάνειν. Ευχαριστούμε όταν λαμβάνουμε κάτι ή όταν το έχουμε ήδη λάβει. Όταν αυτό το κάνουμε σωστά και αρκετές φορές, αρχίζουμε να νοιώθουμε το συναίσθημα του μέλλοντος μας και όσο περισσότερο νοιώθουμε αυτό το συναίσθημα τόσο περισσότερο το σώμα μας συντονίζεται με αυτό το συναίσθημα. Σαν αποτέλεσμα, κάθε φορά που σηκωνόμαστε από την προσευχή μας σαν αυτή να έχει ήδη απαντηθεί-δηλ. με το συναίσθημα της υλοποίησης της προσευχής μας-το επακόλουθο είναι να προσπαθούμε λιγότερο, να πιέζουμε λιγότερο και να θέλουμε λιγότερο επειδή τώρα είμαστε σε μια καινούρια κατάσταση ύπαρξης. Κατά μια έννοια, νοιώθουμε σαν να έχει ήδη πραγματοποιηθεί.
Μετακινούμαστε πιο κοντά προς την ολότητα, αντί προς την έλλειψη ή τον διαχωρισμό. Τώρα δεν προσπαθούμε πια να προβλέψουμε το πότε, που, ή πως θα απαντηθεί η προσευχή μας, επειδή νοιώθουμε ότι έχει ήδη γίνει. Έτσι κάνουμε χώρο για το άγνωστο. Τώρα μπορεί να εκδηλωθεί στην πραγματικότητα μας μια καινούρια πιθανότητα την οποία δεν έχουμε καν σκεφτεί. Με αυτόν τον τρόπο, μετακινούμαστε από τον Νευτώνειο κόσμο του προβλέψιμου και του γνωστού στον κβαντικό κόσμο του απρόβλεπτου και του άγνωστου.
Στην εργασία που κάνουμε, δεν προσευχόμαστε για να απαντηθούν οι προσευχές μας· σηκωνόμαστε σαν να έχουν ήδη απαντηθεί. Το κλειδί είναι να συντηρούμε μια κατάσταση ύπαρξης ανεξάρτητα από τις συνθήκες του εξωτερικού μας περιβάλλοντος. Για να παραμένουμε σ’ αυτήν την κατάσταση ανεξάρτητα από τις συνήθειες του παρελθόντος και τα συναισθήματα που έχουν αποθηκευτεί στο σώμα μας- τα οποία έχουν προγραμματιστεί να είναι ο νους- και για να συντηρούμε αυτή την καινούρια κατάσταση ανεξάρτητα από τον χρόνο, σημαίνει ότι χρειάζεται να μετακινούμαστε μακριά από τις ψευδαισθήσεις  που μας μεταδίδουν οι αισθήσεις μας μέσα σε μια απόλυτα καινούρια πραγματικότητα στο νου μας. Εν συντομία, δεν έχει να κάνει τόσο με το να λέμε την προσευχή μας όσο το να ζούμε την προσευχή μας.
Dr Joe Dispenza
Μετάφραση: Κέλλυ Παλαντζίδου
Ακολουθεί 2ο μέρος για τη σημασία της παράδοσης και της εμπιστοσύνης στην προσευχή μας.


Παρασκευή 24 Αυγούστου 2018

O Λόγος που η Καλοσύνη μας κάνει Ευτυχισμένους.



Ο Λόγος που η Καλοσύνη μας κάνει Ευτυχισμένους.( Ελληνικά- English)

Πιστεύω ότι μια μικρή ομάδα ανθρώπων με συμπόνια και καλοσύνη στις καρδιές τους μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, εξάλλου αυτός είναι και ο λόγος που κάνουμε αυτήν την εργασία.
Υπάρχει μια απλή εξίσωση που λέει ότι όταν νοιώθεις καλύτερα, φέρεσαι και στους άλλους καλύτερα, και αυτό παράγει μια αλυσιδωτή αντίδραση σε όσους σε περιβάλλουν. Μια πράξη καλοσύνης είναι σαν να πετάς ένα πετραδάκι σε μια λιμνούλα- ο κυματισμός απλώνεται σε όλους και σε όλα γύρω σου. Έτσι, αμέσως μετά, κάποιο νούφαρο στην άλλη άκρη της λιμνούλας θα νοιώσει το ανυψωτικό τρέμουλο και θα κουνηθεί χωρίς να ξέρει το γιατί.
Ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είμαστε προγραμματισμένοι για αυτοσυντήρηση, σε αντίθεση με αυτό είναι και το γεγονός ότι είμαστε επίσης προγραμματισμένοι να είμαστε ευγενικοί. Από την αυγή του χρόνου, οι πρόγονοι μας εξελιχθήκαν βοηθώντας ο ένας τον άλλο. Εξελιχτήκαμε σε ομάδες και κοινότητες, κάτι που μπορούμε να το εξακριβώσουμε σε μοριακό επίπεδο, από την συνεργασία ανάμεσα σε κυνηγούς και τροφοσυλλέκτες ως τον σχηματισμό της μοντέρνας κοινωνίας. Ο τρόπος που αυτό το μοντέλο εξέλιξης λειτουργεί είναι επειδή ομάδες και κοινότητες με τους πιο δυνατούς δεσμούς, που συνεργάζονται, είναι πιο πιθανόν να επιβιώσουν για περισσότερο καιρό, και ένας από τους τρόπους να δημιουργείς ισχυρούς δεσμούς σε μια ομάδα είναι να είσαι καλός και να εκδηλώνεις συμπονετική συμπεριφορά. 

Όταν εκδηλώνεις καλοσύνη ή συμπόνια προς κάποιον, ο λόγος που νοιώθεις χαρούμενος είναι ότι αυτή η πράξη ένωσης με τον άλλο παράγει μια ορμόνη που ονομάζεται οξυτοκίνη. Η οξυτοκίνη είναι πασίγνωστη για τον ρόλο της στη γέννηση ενός παιδιού και στον θηλασμό όπως επίσης για τον ρόλο που παίζει στα αρχικά στάδια στενών και τρυφερών σχέσεων. Γι’ αυτό τέτοιου είδους σχέσεις δημιουργούν μονογαμία ή ισχυρούς δεσμούς. Η οξυτοκίνη παράγει ανώτερα συναισθήματα που κάνουν την καρδιά σου να γεμίζει από αγάπη και χαρά. ( αναφέρεται ως τη χημική ουσία του συναισθηματικού δεσμού ή ως η συνδετική ορμόνη). Όταν τα επίπεδα της οξυτοκίνης ανεβαίνουν πάνω από το φυσιολογικό, οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν συναισθήματα αγάπης, συγχώρεσης, συμπόνιας, χαράς, ολότητας, και ενσυναίσθησης- μια εσωτερική κατάσταση που δεν θα άλλαζες με τίποτε για κάτι έξω από εσένα. 

Έρευνες δείχνουν ότι είναι δύσκολο να κρατήσεις κάποιο παράπονο, όταν τα επίπεδα της οξυτοκίνης ανεβαίνουν πάνω από ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Σε μια μελέτη που οι επιστήμονες διεξαγάγανε στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, 49 συμμετέχοντες παίξανε μια εκδοχή ενός παιχνιδιού γνωστό ως παιχνίδι Εμπιστοσύνης για 12 συνεχόμενες φορές. Σ’ αυτό το παιχνίδι, ένας επενδυτής με κάποιο συγκεκριμένο ποσό πρέπει να αποφασίσει ή να το κρατήσει ή να μοιραστεί κάποιο μέρος του με έναν άλλον παίχτη που ονομάζεται διαχειριστής. Το ποσό που ο επενδυτής μοιράζεται με τον διαχειριστή αυτόματα τριπλασιάζεται. Ο διαχειριστής τότε πρέπει να πάρει την απόφαση ή να κρατήσει όλα τα χρήματα αφήνοντας τον επενδυτή χωρίς τίποτε, ή να μοιραστεί το τριπλάσιο ποσό με τον επενδυτή, ο οποίος και ελπίζει προφανώς να βγάλει κάποιο κέρδος. Βασικά, και οι δυο αποφάσεις καταλήγουν στη προδοσία.

Ενώ μια ιδιοτελής πράξη σημαίνει κέρδος για τον διαχειριστή, αφήνει χαμένο τον επενδυτή.
Αλλά τι γίνεται αν βάλουμε την οξυτοκίνη στην εξίσωση; Στην μελέτη, οι ερευνητές ψέκασαν μια δόση οξυτοκίνης στη μύτη μερικών παικτών πριν το παιχνίδι, ενώ άλλοι πήρανε μια δόση πλασέμπο. Οι ερευνητές μετά κάνανε εγκεφαλογραφήματα στους επενδυτές ενώ αυτοί παίρνανε τις αποφάσεις τους όσον αφορά το ποσό που θα επενδύανε και αν θα δείχνανε εμπιστοσύνη ή όχι. 

Μετά τους πρώτους έξι γύρους, οι επενδυτές ενημερωθήκανε για τις επενδύσεις τους και μάθανε ότι η εμπιστοσύνη τους προδόθηκε τις μισές φορές. Οι συμμετέχοντες που πήρανε το πλασέμπο πριν να παίξουν το παιχνίδι νοιώθανε θυμωμένοι και προδομένοι και έτσι επενδύσανε πολύ μικρότερο ποσό στους τελευταίους 6 κύκλους. Οι συμμετέχοντες που ψεκαστήκανε με οξυτοκίνη επενδύσανε το ίδιο ποσό με τους πρώτους γύρους παρά το γεγονός ότι προδοθήκανε. Τα εγκεφαλογραφήματα που έγιναν δείξανε ότι περιοχές κλειδιά που επηρεαστήκαν ήταν η αμυγδαλή ( μέρος του εγκεφάλου που συνδέεται με τον φόβο, την αγωνία, το άγχος και την επιθετικότητα) και το ραβδωτό σώμα (μέρος του εγκεφάλου που καθοδηγεί μελλοντικές συμπεριφορές βασισμένο σε θετική ανατροφοδότηση). Οι συμμετέχοντες που πήρανε την οξυτοκίνη παρουσιάζανε πολύ χαμηλότερη δραστηριότητα στην αμυγδαλή, που σημαίνει λιγότερος θυμός και φόβος προδοσίας όπως επίσης μικρότερο φόβο οικονομικής απώλειας. Επίσης παρουσιάζανε και πολύ μικρότερη δραστηριότητα στο ραβδωτό σώμα που σημαίνει ότι δεν χρειαζόταν να βασίζονται πια σε θετικά αποτελέσματα για να παίρνουν μελλοντικές αποφάσεις. 

Όπως μας δείχνει αυτή η μελέτη, τη στιγμή που τα επίπεδα της οξυτοκίνης ανεβαίνουν, κλείνουν τα κέντρα επιβίωσης στην αμυγδαλή του εγκεφάλου, δηλ. παγώνουν τα κυκλώματα του φόβου, της λύπης, του πόνου, της αγωνίας, της επιθετικότητας και του θυμού. Μετά το μόνο που νοιώθουμε είναι αγάπη για την ζωή (αυτό επειδή η αμυγδαλή προγραμματίζεται για τέσσερα βασικά συναισθήματα: φόβο/αγωνία, λύπη/πόνο, θυμό/επιθετικότητα και αγάπη/χαρά). 

Μετρήσαμε τα επίπεδα της οξυτοκίνης σε πολλούς μαθητές μας πριν και μετά τα εργαστήρια μας. Στο τέλος του σεμιναρίου, κάποιοι είχαν ανεβάσει τα επίπεδα τους σημαντικά. Όταν τους πήραμε συνέντευξη πολλοί από αυτούς είπαν, «Είμαι πολύ ερωτευμένος με όλους και με την ίδια την ζωή. Δεν θέλω να μου φύγει αυτό το συναίσθημα ποτέ. Θέλω να το θυμάμαι για πάντα. Αυτός είμαι πραγματικά.»
Η φύση επιλέγει τα γονίδια που μας προδιαθέτουν να θέλουμε να συνδεθούμε με τους άλλους. Γι αυτό ζούμε σε ομάδες, έτσι λοιπόν να μια απλή ιδέα για να ενισχύσεις τα επίπεδα της οξυτοκίνης και επομένως και την ευτυχία σου.
Για τον επόμενο μήνα ή τους επόμενους δύο μήνες διάλεξε μια μέρα την εβδομάδα για να εξασκηθείς σε πέντε πράξεις καλοσύνης. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι μεγάλο- μπορεί να είναι κάτι απλό όπως το να βρεις χρόνο για τον άλλο, να εκδηλώσεις ευγνωμοσύνη, να περιμένεις πχ στο ασανσέρ ή να βοηθήσεις κάποιον να κουβαλήσει τα ψώνια του. Δες αν νοιώθεις διαφορετικά όταν το κάνεις. 

Η λέξη « παρενέργειες» μας φέρνει συνήθως αρνητικούς συνειρμούς αλλά η καλοσύνη έχει μόνο θετικές παρενέργειες. Με απλά λόγια, η καλοσύνη μας κάνει πιο ευτυχισμένους, και ποιος είναι αυτός που δεν θα ήθελε μεγαλύτερη ευτυχία;🦋🌷
Dr Joe Dispenza
Μετάφραση: Κέλλυ Παλαντζίδου
The Reason Why Kindness Makes Us Happy
I believe a small group of people with compassion and kindness in their hearts can change the world, after all, that’s why we do the work we do. There’s a simple equation that says when you feel better, you treat other people better, and this produces a ripple effect that spreads out to everyone around you. One act of kindness is like dropping a pebble in a pond—the ripple spreads out to everyone and everything around you. The next thing you know, some lily pad in the far corner of the pond gets an uplifting shake and wiggle and it doesn’t know why.
While there is no doubt we are wired for self-preservation, contrary to this fact is the fact that we are also wired to be kind. Since the dawn of time, our human ancestors have evolved by helping each other out. We have evolved in groups and communities, which can be witnessed at the cellular level, to the cooperation between hunters and gatherers, all the way up to the formation of modern society. The way in which this aspect of evolution works is that cooperative groups and communities with the strongest bonds are more likely to survive long periods of time, so one of the ways you can create strong bonds in a group is to be kind and show compassionate behavior.
When you display kindness or compassion towards someone, the reason why you feel happy is that the bonding act produces a hormone called oxytocin. Oxytocin is well known for its role in childbirth and breastfeeding, as well as the role it plays in the early stages of intimate and loving relationships. That’s why these types of relationships create monogamy or bonding. It is oxytocin that produces elevated emotions that cause your heart to swell with love and joy (it’s been referred to as the chemical of emotional connection or the bonding hormone). When oxytocin levels are elevated above normal, most people experience intense feelings of love, forgiveness, compassion, joy, wholeness, and empathy—not an inner state you’d probably be willing to trade for something outside of you.
As oxytocin levels go up beyond a certain level, research shows that it’s difficult to hold a grudge. In one study conducted by scientists at the University of Zurich, 49 participants played a variation of what is known as the Trust Game 12 consecutive times. In this game, an investor with a certain amount of money must decide either to keep it or to share some of it with another player called the trustee. Whatever sum the investor shares with the trustee is automatically tripled. The trustee is then faced with the decision to keep all the money, leaving the investor with nothing, or to share the tripled sum with the investor, who is obviously hoping to make a profit. Basically, the either/or decision comes down to betrayal. While a selfish act is a win for the trustee, it leaves the investor at a loss.
But what if oxytocin is introduced into the equation? In the study, the researchers gave some players a squirt of oxytocin in their nose before the game, while others received a squirt of placebo. The researchers then took MRI scans of the investors’ brains as they made their decisions regarding the amount to invest and whether or not to trust.
After the first six rounds, the investors were given feedback on their investments and were notified that their trust had been betrayed about half of the time. The participants who received the placebo before playing the game felt angry and betrayed, and so they invested much less in the closing six rounds. The participants who received a squirt of oxytocin, however, invested the same amount as they had in the first rounds, despite having been betrayed. fMRI (functional magnetic resonance imaging) scans showed the key areas of the brain affected were the amygdala (associated with fear, anxiety, stress, and aggression) and the dorsal striatum (which guides future behaviors based on positive feedback). Participants who received the oxytocin had much lower activity in the amygdala, equating to less anger and fear of being betrayed again, as well as less fear of financial loss. They also had much lower activity in the dorsal striatum, meaning they no longer needed to rely on positive results to make future decisions.
As this study demonstrates, the moment oxytocin levels go up, this shuts down the survival centers in the brain’s amygdala, meaning it cools off the circuits for fear, sadness, pain, anxiety, aggression, and anger. Then the only thing we feel is a love for life (that’s because the amygdala is wired for four basic emotions: fear/anxiety, sadness/pain, anger/ aggression, and love/joy). We’ve measured the levels of oxytocin in many of our students before and after our workshops. At the conclusion of the event, some of them had elevated their levels significantly. When we interviewed those students, many of them kept saying, “I’m just so in love with my life and everyone in it. I never want this feeling to go away. I want to remember this feeling forever. This is who I really am.”
Nature selects the genes that predispose us to want to connect with each other. That’s why we live in groups, so here’s a simple idea to boost your oxytocin levels, and thus your happiness. For the next month or two, choose one day a week to practice five acts of kindness. It doesn’t have to be anything big either—it can be as simple as making some time for someone, demonstrating gratitude, holding the elevator, or helping someone carry their groceries. At the duration, see if you feel any different.
We often think of side effects as negative, but kindness actually has some good side effects. Simply put, kindness makes us happier, and who doesn’t want more happiness?